Mikrokinezyterapia – szkolenie

Fizjoterapeutów, masażystów oraz osoby zajmujące się hobbistycznie zapraszamy na szkolenie z technik Mikrokinezyterapii

Mikrokinezyterapia – Leczenie Małym Ruchem

Mikrokinezyterapia to manualne szukanie zaburzeń naturalnych rytmów życiowych. Zaczyna się od tkanki mięśniowej, poprzez nerwową, aż do błon śluzowych narządów wewnętrznych i gruczołów wydzielania wewnętrznego.
Zaburzenia te powstają w wyniku: urazów powypadkowych (skręcenie stawu, złamanie kości), nadmiernych czynników środowiskowych (wysoka i niska temperatura, natężenie dźwięku, wilgotność), chorób, zakażeń bakteryjnych, wirusowych i toksycznych oraz problemów emocjonalnych (sytuacje stresogenne).

Mikrokinezyterapia posługuje się specyficzną formą dotyku nazwaną „mikropalpacją” i zakłada, że ciało człowieka posiada naturalne mechanizmy samoleczenia, które mogą ulec zakłóceniu, gdy czynnik uszkadzający przewyższa możliwości obronne organizmu. Następuje wtedy zjawisko zapamiętywania urazu nazwane w metodzie „blizną chorobową”, zakłócającą rytmy życiowe tkanek organizmu.
Terapia ta daje w efekcie rozluźnienie tkanki mięśniowej, nerwowej i mięśniówki gładkiej narządów wewnętrznych, gruczołów wydzielania wewnętrznego, a także wszystkich stawów ciała.
Mikrokinezyterapia jest szczególnie przydatna w usuwaniu powypadkowego bólu i sztywności mięśni oraz ograniczeń ruchomości stawów. Ponadto pozwala organizmowi uruchomić naturalne procesy samoleczenia zarówno podczas choroby, jak i rekonwalescencji.

Czego można się nauczyć na szkoleniu?
Ucząc się Mikrokinezyterapii poznasz:

1) Usystematyzowany sposób zbierania ważnych z terapeutycznego punktu widzenia informacji za pomocą najdoskonalszego narzędzia diagnostycznego – Twoich rąk.
2) Bazujący na embriologii nowatorski podział mięśni, stanowiący podstawę metody.
3) Oryginalną, autorską metodę szybkiego i precyzyjnego diagnozowania dysfunkcji mięśniowej w zależności od etiologii, przyczyny, jaka ją wywołała: fizycznej, środowiskowej lub emocjonalnej.

Będziesz w stanie, bazując na badaniu palpacyjnym tkanki skórnej i mięśniowej, określić rodzaj „rany emocjonalnej”, zapisanej na poziomie tkanek ciała.

1) Różnorodne, w zależności od przyczyny, techniki usuwania bólu, sztywności mięśniowej, rozluźniania stawów kręgosłupa, jak i obwodowych oraz poprawę funkcjonowania narządów wewnętrznych.
2) Poprzez pracę na miękkich tkankach ciała będziesz w stanie przynieść pacjentowi ulgę w jego cierpieniu fizycznym jak i emocjonalnym lub pozwolić na konfrontację z przeżyciami wypchniętymi do podświadomości, a wywołującymi różnego rodzaju problemy somatyczne.
3) Dostaniesz do ręki nowe, proste w praktyce a jednocześnie bardzo skuteczne narzędzie terapeutyczne, które pozwoli Ci wyleczyć wiele problemów, z którymi nie radziłeś sobie dotychczas lub uzupełni i wzbogaci stosowane przez Ciebie metody.

Odbiorcy szkolenia:
lekarze, fizjoterapeuci (magistrowie, licencjaci i technicy), technicy masażyści oraz studenci fizjoterapii.
Ilość miejsc – 10-12 osób

Cena szkolenia: każdy zjazd weekendowy 1.500 zł
Termin: 17-19.04.2020
Miejsce: Sopot

Prowadzący : Władysław Batkiewicz – absolwent czteroletniego 11-stopniowego szkolenia z zakresu Mikrokinezyterapii we Francji i Szwajcarii (2004-2008). Certyfikowany Terapeuta
i Wykładowca Mikrokinezyterapii, propagujący tę metodę na terenie Polski i Ukrainy.
Tłumacz 3 książek z Mikrokinezyterapii: „Podręcznik praktyczny Mikrokinezyterapii tom I – Mięśnie”, „Podręcznik praktyczny Mikrokinezyterapii, Tom II – System nerwowy”, „Mikropalpacja – podstawa Mikrokinezyterapii”.

Opis szkolenia:
Początki techniki bazują na obserwacjach mikroruchów kości czaszki – Shuterland oraz medycynie czaszkowo krzyżowej – Uplanger. Daniel Grosjean i Patrice Benini oparli się na embriologii, filogenezie i naturalnych zdolnościach samoleczenia organizmu. Embriologia przyczyniła się do powstania nowatorskiego podziału mięśni ciała, map diagnostyki dysfunkcji mięśniowych na powierzchni skóry, usystematyzowania pierwotnych rytmów życiowych tkanek. Filogeneza oraz ewolucja układu nerwowego dały podstawy filozofii terapeutycznej pozwalającej na diagnostykę podstawowych rodzajów traum fizycznych oraz traum emocjonalnych, zaburzających funkcjonowanie organizmu.

Całość tworzy zwartą i prostą terapię, pozwalającą z jednej strony szybko i skutecznie leczyć dysfunkcje mięśni i narządów ruchu, a z drugiej w wyniku uruchomienia procesów samoleczenia polepszyć funkcjonowanie organów wewnętrznych, łagodzić objawy różnego rodzaju stanów chorobowych, przynosić poprawę stanu fizycznego i psychicznego.

PROGRAM PODSTAWOWY składa się z 3 modułów A+B+C i dzielimy je na 2 zjazdy weekendowe po 3 dni: A+1/2B oraz 1/2B+C . Każdy z modułów obejmuje część teoretyczną i praktyczną!

Moduł A – program:
– Podstawowe pojęcia i definicja Mikrokinezyterapii.
– Embriologia – rozwój i budowa zarodka, listki zarodkowe – ektoderma, mezoderma
(przyosiowa, boczna, pośrednia) i endoderma.
– Pojęcie rytmów życiowych.
– Zasady mikropalpacji: postawa ciała, techniki pracy dłońmi.
– Dwa podstawowe typy urazów mięśniowych: pourazowe i „nerwowe” i sposoby ich leczenia.
– Podział mięśni mezodermy przyosiowej (osiowe, przyosiowe, podłużne), pochodzących
embriolologicznie z szyjnego, piersiowego, lędźwiowego i ogonowego odcinka kręgosłupa.
– Diagnostyczne strefy skórne – mapy ciała mięśni pochodzących z mezodermy przyosiowej,
występujące na tułowiu i kończynach dolnych.
– Patologie w/w mięśni.
– W części praktycznej: leczenie bolesności i sztywności pourazowej w/w mięśni, mające
bezpośredni i pośredni wpływ na kondycję kręgosłupa oraz miednicy.

Moduł B – program:
– Budowa czaszki, przyporządkowanie kości czaszki do trzech kręgów czaszkowych.
– Mięśnie głowy pochodzące z mezodermy przyosiowej. Diagnostyka urazów i leczenie.
– Budowa i rozwój mezodermy bocznej: somatopleura i splanchnopleura.
– Podział i budowa 12 grup mięśniowych (dróg) przypisanych do poszczególnych kręgów
kręgosłupa piersiowego i trzech grup mięśniowych przypisanych do odcinka lędźwiowego.
– Przyporządkowanie narządów wewnętrznych do określonych grup mięśniowych (dróg).
– Diagnostyka stanu mięśni prążkowanych tułowia i kończyn oraz mięśni gładkich narządów
wewnętrznych.
– Patologie grup mięśniowych i narządów wewnętrznych.
– W części praktycznej: leczenie w/w mięśni, mających bezpośredni wpływ na poprawę
funkcjonowania narządów wewnętrznych oraz rozluźniania stawów obwodowych.

Rezerwacja miejsca poprzez wpłatę zaliczki w wysokości 450zł na konto bankowe:
13 1140 2004 0000 3802 7918 0093 mbank
w tytule proszę wpisać imię i nazwisko oraz „Mikrokinezyterapia A + 1/2B 17-19.04.2020 Sopot”

Zapisy: ppharmoza@gmail.com lub 513818977
Organizator: HARMOZAPIOTR Sp. z o.o.
www.kurs-masazu.com.pl

Organizator zastrzega sobie możliwość odwołania kursu do 10 dni przed planowanym rozpoczęciem.

 

 

Wprowadzenie do mikrokinezyterapii

WŁADYSŁAW BATKIEWICZ
licencjonowany fizjoterapeuta, terapeuta metody, wykładowca mikrokinezyterapii

Mikrokinezyterapia – leczenie małym ruchem – jest francuską metodą rehabilitacyjną, opracowaną przez dwóch fizjoterapeutów: Daniela
Grosjeana i Patrice’a Beniniego. Jej początki sięgają pierwszej połowy lat siedemdziesiątych XX wieku.

Zjawisko samoleczenia organizmu

Filozofia tej terapii odwołuje się do naturalnych zdolności regeneracyjnych organizmu, gdzie przy zmiennych warunkach zewnętrznych istota żywa utrzymuje stałe środowisko wewnętrzne – homeostazę. Kiedy agresja zewnętrzna przewyższa możliwości obrony, na ciele osoby zapisuje się ślad – blizna patogenna (np. wszelkiego rodzaju usztywnienia, obrzęki, zmiany chorobowe lub problemy zgłaszane przez pacjenta), powodująca zakłócenie rytmu życiowego tkanek. Mikrokinezyterapia szuka etiologii (przyczyny powstania) blizny patogennej, a więc śladów różnego rodzaju agresji zapisanych na poziomie mięśni, stawów oraz narządów wewnętrznych. Rozróżnia
się: agresje powypadkowe (skręcenie stawu, złamanie kości), środowiskowe (wysoka i niska temperatura, natężenie dźwięku, wilgotność) bakteryjne, wirusowe, toksyczne, a wreszcie i emocjonalne (sytuacje stresogenne).

Rytm życiowy tkanek

Amerykański osteopata W.G. Shuterland zaobserwował, badając mikroruchy kości czaszki, że ciało człowieka ożywiane jest 6 sekundowym rytmem o amplitudzie 3 sekund wznoszenia i 3 sekund opadania. Wieloletnie obserwacje francuskich badaczy pozwoliły dojść do wniosku, że w dorosłym organizmie występują trzy podstawowe rytmy życiowe, odpowiadające rytmom życiowym trzech listków zarodkowych embrionu: mezodermie, ektodermie i endodermie.

Mikropalpacja

Mikropalpacja to swoista, delikatna forma badania palpacyjnego, pozwalająca określić kondycję tkanek całego organizmu. Na etapie diagnostyki określa blizny patogenne, będące śladem zaburzenia rytmu życiowego. Terapeutycznie oznacza to specyficzną i różnorodną, zależnie od rodzaju tkanek, manualną stymulację, mającą na celu wyrównanie zaburzonych rytmów życiowych. Efektem jest uruchomienie mechanizmu samoleczenia, np. powypadkowe urazy mięśniowe leczone są poprzez delikatne (powtórzenie urazu na minimalnym poziomie) rozciągnięcie sztywnych i bolesnych włókien mięśnia na jego przyczepach. Mikropalpacja pozwala terapeucie
w zdecydowanym stopniu rozwinąć fizjologiczny poziom czucia dłońmi. Dzięki tej technice doświadczony terapeuta może zebrać bardzo dużo informacji; między innymi o czasie wystąpienia etiologii, rodzajach emocjonalnych traum i urazów towarzyszących powstawaniu patologii. Techniki zbierania ww. informacji nauczane są na wyższych stopniach kursów. Z doświadczeń własnych autora
oraz kursantów mikrokinezyterapii wynika, że technika mikropalpacji znajduje zastosowanie we wszystkich formach terapii manualnych, masaży i kinezyterapii, w znaczny sposób wzbogacając terapeutyczne czucie dłońmi ciała pacjenta i w zdecydowanym stopniu poprawiają jakość ww. terapii.

Embriologia

Podstawą mikrokinezyterapii jest embriologia. 3-tygodniowy zarodek zbudowany jest z trzech listków zarodkowych: ektodermy, mezodermy i endodermy, oraz tkanki pozazarodkowej. Powstają z nich wszystkie tkanki istoty żyjącej. Z ektodermy (ektoblast), mającej rytm życiowy 28 sekund (14 sekund wznoszenia i 14 sekund opadania), powstają między innymi tkanki ukła- du nerwowego i naskórka. Mezoderma (mezoblast), dająca tkankę mięśniową, skórę i kości, ma 6-sekundowy rytm życiowy. Natomiast endoderma (endo- blast), z której powstają błony śluzowe narządów wewnętrznych, wykazuje 60-sekundowy rytm. Mezoderma zbudowana jest z trzech części: mezodermy przyosiowej, mezodermy bocznej i mezodermy pośredniej.

Mezoderma przyosiowa
Mezoderma przyosiowa znajduje się w grzbietowej części embrionu. Z części bocznej mezodermy przyosiowej powstaje skóra, z części środkowej powstają mięśnie okołokręgosłupowe, a z części przyśrodkowej – kręgi i żebra. Robocza hipoteza zakładała, że w ciele dorosłego organizmu, podobnie jak w embrionie, zachowana jest pamięć łączności pomiędzy skórą a mięśniami mezodermy przyosiowej.
Zrodziło się pytanie, czy skóra może dać informację o kondycji mięśni. Wieloletnie doświadczenia potwierdziły tę hipotezę. Pozwoliło to na utworzenie oryginalnej i unikalnej mapy na powierzchni skóry, gdzie każdemu z mięśni, pochodzącemu z mezodermy przyosiowej, odpowiadają dwa, ściśle określone fragmenty skóry, występujące niezależnie od siebie w górnej i dolnej części ciała. Daje to terapeucie
możliwość wyboru strefy w zależności od osobistych upodobań oraz w sytuacjach utrudniających dostęp do odpowiednich stref skórnych (opatrunek gipsowy, rany, oparzenia itp.)  Każda z dysfunkcji mięśnia pochodzącego z mezodermy przyosiowej, niezależnie od usztywnienia określonej części skóry, daje ograniczenie rotacji określonych kręgów kręgosłupa na poziomie metameru pierwotnego (miejsca przyczepu mięśnia na poziomie embrionu). Z praktycznego punktu widzenia daje to możliwość poprawy ruchomości kręgów poprzez rozluźnienie mięśnia, który w trakcie rozwoju osobniczego „wyemigrował” do innej, często odległej okolicy ciała. Zgodnie z tym założeniem można zrozumieć, dlaczego przykurcze mięśnia przepony i mięśni dna miednicy powodują ograniczenie ruchomości na poziomie kręgów kręgosłupa szyjnego i dlaczego mięśnie gałki ocznej mają duży wpływ na bóle głowy i ruchomość kości czaszki. Tego typu przykładów można podać znacznie więcej. Mięśnie są embriologicznie starsze od kości, z punktu widzenia mikrokinezyterapii dysfunkcje mięśni są ważniejsze od problemów stawowych kręgosłupa. Interesujące jest, że urazy stref skórnych nie wpływają
na kondycję mięśni i kręgów.

Mezoderma boczna i pośrednia

Mezoderma boczna i pośrednia znajduje się w brzusznej części embrionu. Zbudowana jest z dwóch listków, bocz- nego somatopleury i przyśrodkowego splanchnopleury.  Z somatopleury powstają mięśnie prążkowane tułowia oraz kończyny górnej i dolnej. Natomiast ze splanchnopleury powstają mięśnie gładkienarządów wewnętrznych i gruczołów dokrewnych. Mezoderma bocznapodzielona została na łańcuchy mięśniowe, nazwane w mikrokinezyterapii drogami. W zależności od poziomu kręgosłupa, z którego wychodzą, dzielisię je na: drogi głowy, drogi kończyny górnej, drogi kończyny dolnej, drogi zwieraczy i drogi „okolicy ogona” .

Każda droga zaczyna się na określonym segmencie ruchowym kręgosłup (SRK), do każdej drogi, bazując na wiedzy embriologicznej, przyporządkowano określony narząd wewnętrzny gruczoł dokrewny. Każda z dróg kończyny górnej i dolnej podzielona jest na pięć części, zawierających jeden lub kilka mięśni. Część pierwsza zawiera mięśnie przykręgosłupowe, część druga to mięśnie stawu ramiennego lub biodrowego, część trzecia to mięśnie stawu łokciowego lub kolanowego, część czwarta nadgarstka lub stawu
skokowego i piąta to mięśnie dłoni i stopy. Charakterystyczne jest, że każda dysfunkcja mięśnia określonej drogi tworzy automatycznie usztywnienie: wszystkich mięśni tego łańcucha mięśniowego, wszystkich stawów obsługiwanych przez mięśnie danej drogi, mięśni gładkich narządu wewnętrznego przypisanego do danej drogi oraz usztywnienie i ograniczenie rotacji na poziomie właściwego SRK. I tak
między innymi np. dysfunkcja mięśnia strzałkowego krótkiego powoduje ograniczenie ruchomości w stawie krzyżowo-biodrowym, mięśnia skroniowego – w stawie kolanowym, a każda z nich wywołuje napięcie trzustki i ograniczenie ruchomości SRK L4-L5. To tłumaczy, dlaczego dysfunkcja mięśnia krawieckiego ogranicza ruchomość w stawie ramiennym i powoduje na- pięcie w śledzionie oraz SRK Th6-Th7,a mięsień zginacz kciuka długi powoduje ograniczenie ruchomości SRK  C5-C6 i zaburza poprzez przykurcz mięśnia gładkiego pracę serca. Z mezodermy pośredniej powstaje układ moczowo-płciowy. Praktyka, poparta wiedzą embriologiczną, pozwoliła dojść do roboczej hipotezy zakładającej, że poszczególne narządy układu moczowo-płciowego przy pomocy powięzi mają połączenia z poszczególnymi kośćmi ciała. Stwierdzono, że każdorazowa dysfunkcja narządów układu moczowo-płciowego na poziomie mięśniowym, nerwowym czy też błon śluzowych tworzy automatycznie usztywnienie i skrócenie odpowiedniej powięzi pomiędzy danym narządem
a jego przyczepem kostnym. I tak, wiedza embriologiczna, poparta badaniami palpacyjnymi, pozwala zrozumieć, dlaczego dysfunkcja gruczołu mlekowego, macicy lub prostaty może przyczynić się do powstania nadmiernej kifozy. Pozwala także zrozumieć, dlaczego nierównomierny rozwój jąder lub jajników w okresie dojrzewania oraz dysfunkcja nadnerczy mogą być jedną z przyczyn powstawania skoliozy, a dysfunkcja nerek i pęcherza moczowego przyczyną pogłębienia
lordozy.

Ektoderma

Z ektodermy powstają między innymi układ nerwowy i naskórek. Po latach doświadczeń udało się na poziomie naskórka wyodrębnić strefy odpowiadające poszczególnym etapom rozwoju filogenetycznego układu nerwowego. Jako dysfunkcję pochodzenia nerwowego mikrokinezyterapia rozumie skrócenie włókien mięśniowych, będące wynikiem zaburzenia przepływu impulsu przez nerw lub nerwy unerwiające dany mięsień. Docelowo daje to usztywnienie określonych mięśni prążkowanych oraz gładkich oraz ograniczenie ruchomości stawów.

Endoderma

W oparciu o embriologię, filogenezę i wieloletnie doświadczenia na poziomie ciała wyodrębniono strefy dające informacje o zaburzeniu rytmów życiowych błon śluzowych narządów wewnętrznych, czyli o ich dysfunkcjach. Podczas badania metodą mikropalpacji wprawny terapeuta odnajduje określony narząd wewnętrzny i w wyniku stymulacji następuje odblokowanie zaburzonego rytmu życiowego, co bardzo często skutkuje poprawą funkcjonowania narządu. W podobny sposób powstały strefy diagnostyczne informujące o zaburzeniach powstałych na skutek agresji środowiskowych, bakteryjnych, wirusowych, toksycznych, a wreszcie emocjonalnych.